Ο αρχιτεκτονικός χειρισμός απορρέει από την ιδέα ενός ζεύγους παράλληλων πρισμάτων που στηρίζουν έναν τρίτο, μεγάλου μήκους, εγκάρσιο όγκο πλάθοντας μια αγκαλιά που υποδέχεται τον πολίτη. Στόχο του σχεδιασμού αποτέλεσε η διερεύνηση μιας εναλλακτικής αφήγησης, ως προς την βιωματική σχέση δημόσιου κτιρίου–πολίτη, πέρα από τις “πολιτικώς ορθές” αντιλήψεις που ενυπάρχουν σε πολλά χωρικά και κοινωνικά σχήματα και προσλήψεις του καθιερωμένου ελληνικού τρόπου σκέψης. Τα δημόσια κτίρια δεν αρκεί να είναι απλά σταθμοί διέλευσης ανθρώπινου δυναμικού. Η ολοκλήρωση της αφήγησης αυτής συνδέεται και με την συμμετοχή και το ενδιαφέρον των πολιτών, είτε όταν συνδιαλέγονται με τις Δημοτικές Υπηρεσίες, είτε ακόμη όταν επισκέπτονται κοινωνικές ή άλλες εκδηλώσεις που μπορούν να οργανωθούν στους κλειστούς και υπαίθριους χώρους του κτιρίου, είτε πίνοντας απλά ένα φλιτζάνι καφέ ή διαβάζοντας κάτω από ένα δέντρο ένα βιβλίο.

Βασικό πρόταγμα του σχεδιασμού ήταν η διάρθρωση του κτίσματος σε διακριτές ζώνες/λειτουργίες – οι πιο επίσημες και δημόσιες χωροθετήθηκαν στον διπλό ισόγειο όροφο, ενώ ο υπερκείμενος όγκος παρέλαβε τα επίπεδα των γραφειακών χώρων. Παράλληλα προβλέφθηκε η εσωτερική και εξωτερική οργάνωση να είναι ευέλικτη ώστε να υποστηρίζει, όπως ήδη ειπώθηκε, και άλλου τύπου δραστηριότητες: πολιτιστικές, ψυχαγωγίας, ελεύθερου χρόνου κλπ. Σε διάταξη “Η”, η κτιριακή μορφή φαίνεται σαν να “επιπλέει” πάνω στο αστικό τοπίο, ενόσω συμπίπτει στα άκρα της με τα όρια του οικοδομικού τετραγώνου. Αφ’ ετέρου αφήνει να διαμορφωθεί ένας μεγάλος χώρος πλατείας από την πλευρά της εισόδου όπου εκτυλίσσονται οι εξωτερικές δράσεις. Το άνοιγμα του Δημαρχείου προς τον υπαίθριο χώρο του σε τόσο μεγάλη έκταση προκαλεί μία νέα ανάγνωση του κτίσματος και της σχέσης του με τον αστικό ιστό. Επεκτείνει τη ζωή εκτός του δημόσιου κτιρίου, προτρέπει να υπάρξουν γεγονότα έξω από αυτό, καθιστώντας έμψυχη τη πόλη. Η πλατεία είναι συνέχεια των υπαίθριων δημόσιων χώρων/χρήσεων που την συναντούν περιμετρικά του Δημαρχείου, παράγοντας μαζί τους ένα ρευστό σύστημα κινήσεων, στάσεων και δραστηριοτήτων. Τα μεταξύ τους όρια διαρρηγνύονται, προκύπτει έτσι εδώ ένας χώρος “διαφυγής”, μια μόνιμα μεταβατική περιοχή που επιτρέπει ετερογενείς, αλληλοεπικαλυπτόμενες συναντήσεις.